Jarosław Kilian, który wybrał Krzesiwo na inaugurację dyrekcji w Teatrze Lalka, po mistrzowsku ożywia to, co pozornie nieożywione. Baśń Hansa Christiana Andersena realizuje w konwencji teatru lalek rewelacyjnie animowanych przez aktorów-lalkarzy. Ten akt twórczy przypomina grę prowadzoną przez dziecko, które siłą wyobraźni uwalnia postać bytu zaklętą w zabawkach, ustawia je w nieoczekiwanych konfiguracjach, tworzy fascynujące światy, snuje nieprawdopodobne historie. Z wiekiem ta zadziwiająca umiejętność słabnie, u dorosłych właściwie znika. Bywają odstępstwa od reguły, a Krzesiwo w reżyserii Kiliana jest przykładem, że dziecięcą zdolność fantazjowania udaje się zachować na dłużej. Znakomitych pomysłów odwołujących się do wrażliwości dziecka jest tu tak wiele, że można by nimi obdzielić kilka przedstawień.

Kilian wykorzystuje poetycką adaptację Krzesiwa Hanny Januszewskiej. Grzegorz Turnau dopełnia tekst znakomitą, graną na żywo muzyką, tworząc coś na kształt śpiewogry. Słowo i dźwięk z równą siłą wprawiają w ruch spektakl. Przywołanie dawnej formy, prawie nieobecnej dziś na scenie, należy odczytywać jako deklarację powrotu do tradycji, której reżyser nie zamierza rewidować ani ustawiać w nowym porządku, ale traktuje ją jako punkt odniesienia, jak niewyczerpany obszar inspiracji. Taki sposób myślenia o teatrze stanie się, jak można podejrzewać, istotnym postulatem programowym Teatru Lalka pod nowym kierownictwem.