Wiedźmy - Teatr Lalka

Agnieszka Glińska pokazała, jak nie rezygnując z kolorów, muzyki i baśniowości, opowiedzieć o śmierci, przemijaniu i przygodach, które nie muszą kończyć się radosnymi fajerwerkami. Jej "Wiedźmy" na podstawie książki Roalda Dahla (autora "Charliego i fabryki czekolady") nie mieszczą się w dzisiejszych kanonach bezpiecznego teatru familijnego. W ciągu pierwszych kilkunastu minut mały bohater traci rodziców i wraz z babcią musi opuścić ukochaną Norwegię. Zamieniony przez Superwiedźmę w mysz ratuje przed podobnym losem resztę angielskich dzieci, ale nie odzyskuje dawnej postaci. Jedyne, o czym marzy, to by nie przeżyć Babci. I cieszy się, że krótkie życie myszy daje mu taką szansę. Historia zaskakująco bolesna, ale przedstawiona w sposób ciepły i dowcipny, podbiła serca zarówno maluchów, jak i rodziców.

"Wiedźmy" - to dla mnie historia inicjacyjna. Traktuje o takim momencie w życiu, który - wcześniej lub później - trafia się nam wszystkim, kiedy to sami, pozbawieni ochronnego pancerza konfrontujemy się z dojmującym doświadczeniem życiowym. Oto zło, dotkliwość życia objawia się nam w całej okazałości. Zaczynamy je rozpoznawać, zaczynamy go bezpośrednio doświadczać. To właśnie zdarza się głównemu bohaterowi - chłopcu giną rodzice. Zostaje z babcią. I ta babcia wprowadza go w świat, oswaja. Jest mądrym człowiekiem, który się nie lęka, więc otwarcie mówi wnukowi, że w życiu nie zawsze będzie fajnie i przyjemnie...