Król Marionetek - Teatr Lalka
Król Marionetek
Czas trwania: 60 min.
Premiera: 15 marca 2018
Premiera: 15 marca 2018
W przestrzeni zainspirowanej malarstwem Tadeusza Makowskiego, choreografka, Izadora Weiss, przy pomocy aktorów, tancerzy i muzyki uruchamia teatr marionetek. Wiedzione dźwiękami skrzypiec wędrują w poszukiwaniu szczęścia. Czy odkryją, kto kieruje ich życiem, kim jest niewidzialny władca? W poetyckiej scenerii, na pograniczu jawy i snu, wraz z tańczącymi bohaterami spektaklu, poznajemy tajemnicę lalkowego istnienia.
Przedstawienie jest współprodukcją Teatru Lalka i Festiwalu Nowe Epifanie.
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym Dziewczynka o ciemnych włosach, w czerwonym płaszczyku, siedzi w otoczeniu trzech pajacyków-marionetek, ubranych w niebieskie kostiumy. 1 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym Dwoje młodych tancerzy w białych kostiumach: na pierwszym planie - ona wygięta do tyłu, on stojący w głębi patrzy na nią. 2 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym Grupa postaci: po środku dziewczynka w białej sukience grająca na skrzypcach, obok z prawej młody mężczyzna z 2 marionetkami-pajacykami ubranymi na niebiesko, dalej starszy mężczyzna. Z drugiej strony młoda kobieta w białej sukience i jeszcze 3 marionetki.3 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym Po środku, na czworakach, młody mężczyzna w białej koszuli zagląda w oczy poruszanej przez animatora pajacykowi-marionetce w niebieskim kostiumie. Z tyłu wychyla się, przyglądając się im, młoda kobieta w białej sukience. 4 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym W ciemności widać niebieskie postaci trzech wędrujących pajacyków-marionetek animowanych przez aktorów. Po prawej, obok miedzianego kotła stoi potężny mężczyzna w czarnym płaszczu i czapce. 5 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym Po środku przyklęka młoda dziewczyna w białej sukince. Na jej rękach przysiadły pajacyki-marionetki: 4 ubrane na niebiesko, z białymi kołnierzami, 1 na brązowo, w czerwonej czapeczce. W głębi - postacie animatorów. 6 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym W szeregu stoi lub siedzi 5 pajacyków-marionetek. 4 w niebieskich kostiumach, jedna w brązowym, z czerwoną czapeczką. Podtrzymywane są na nitkach przez ubranych na czarno animatorów. 7 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym Starszy mężczyzna w białej koszuli i kamizelce siedzi na stołku pokazując ubranemu na niebiesko pajacykowi-mariontece coś w otwartej białej księdze. Po jego lewej stronie stoi ubrana na biało dziewczynka grająca na skrzypcach. 8 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym Trzy pajacyki-marionetki w niebieskich kostiumach i czapeczkach, z białymi kołnierzami, stoją nad leżącą na ziemi złotą siecią rybacką. 9 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym Pochylona w tanecznym ruchu, ubrana na biało młoda kobieta o długich czarnych włosach. chwyta za nos unoszonego przez prawie niewidzialnego animatora pajacyka-marionetkę, ubranego w brązowy kostium. 10 / 11 
link prowadzi do zdjęcia w rozmiarze oryginalnym 11 / 11
okiem-widza.blogspot.com
19. 03. 2018(...) Pojawiająca się na scenie uśmiechnięta dziewczyna (ładna, zdolna, świetna technicznie Weronika Weiss) w czerwonym płaszczyku gra muzykę, która budzi wszystkich do życia. Ożywają sceniczne marionetki (brawo Jan Polewka!) znane z obrazów Makowskiego, wyrwane z letargu, ze snu, innego świata, w którym dotąd tkwiły. Zaczynają słuchać uważnie a my razem z nimi. Dźwięki uwodzą, porywają, chwytają w swoje władanie. Przywołują z ciemności, z niebytu młodych tancerzy: najpierw dziewczynę (zjawiskowa Naomi Citriniti), później chłopak (wspaniały Beniamin Citkowski), w jasnych, zwiewnych kostiumach. Ich taniec działa jak magnes, nie można oderwać od nich oczu. Lalki przybliżają się do artystów, dotykają ich delikatnie, z lękiem, zainteresowaniem. Z czasem są coraz bardziej śmiałe, odważne powtarzają ruchy, gesty, układy. Naśladując szybko się uczą. (...)
Historia jest prosta, nieskomplikowana. Uwodzi kolorem, barwą, dynamiką. Spokojem. Harmonią. Metaforą. Sugestywnością, precyzją kompozycji. Perfekcyjnie grana, tańczona, śpiewana oddziałuje mocno na zmysły. Każdy ma prawo ją odczytywać, czuć indywidualnie. Ma szansę stworzyć własne rozumienie, tego, co się dzieje na scenie. Tak bardzo sztuka jest przyjazna, pojemna, otwarta na interpretację. I wzruszenie. Zaprasza do przeżycia wspaniałej przygody, która może trwać nieskończenie.